Souvenirs pour toujours

Alle dingen die ik hier zie en meemaak, zal ik nooit van mijn leven vergeten. Alle beelden zullen voor altijd in mijn hoofd blijven. De mooiste puurste geluksmomenten, zoals ik die nog niet eerder in mijn leven had meegemaakt, maar ook de meest verdrietige momenten zijn voor altijd op mijn netvlies gebrand. Aan de ene kant ben ik dankbaar dat ik ook deze meest verschrikkelijke dingen op de wereld heb mogen zien, maar aan de andere kant weet ik nog niet of ik er zo ontzettend blij mee ben, omdat het echt mijn verdrietigste momenten waren tot nu toe.

Vorige week gingen we “even” een kijkje nemen in het lokale ziekenhuis van Sakété. Vanaf de buitenkant verschilde het gebouw niet met de andere gebouwen van het dorp, een beetje groter was het misschien. Er was geen duidelijk ingang, maar daar waar we naar binnen gingen, zaten een boel mensen voor een televisie het nieuws te kijken. Een paar van hen droegen een blauwe uniform. Er was een soort van binnenplaats, waar de gangen, die bruin en stoffig waren, niet wit en schoon zoals bij ons, omheen liepen. Voor sommige deuren lagen zieke mensen op een doekje op de grond, wachtend tot er een bed voor ze vrij kwam op de afdeling. Ook zaten er af en toe vrouwen met een blauwe uniform op de grond, een beetje te kletsen. Terwijl we door deze gangen liepen, voelde ik de brok in mijn keel bij elke stap groter worden, dit was niet goed! Dit was niet eerlijk! De eerste kamer die we binnen gingen was de kamer van Matthias’ moeder. Zij had in januari een auto ongeluk gehad, en sindsdien ligt ze in het ziekenhuis. Tot een paar weken geleden, lag ze alleen in coma, niemand wist of ze ooit nog wakker zou worden. Nu gaat het gelukkig alweer beter. In haar kamer, die ongeveer 4 bij 2 meter groot (of klein) was, stonden twee bedden en twee nachtkastjes. In het ene bed lag zij en het andere bed was leeg, omdat de vrouw die daar had gelegen de vorige dag was overleden. De kamer was niet schoon. De kamer was misschien zo hygiënisch als onze keukenvloer. Op het nachtkastje stonden wat flessen met verschillende vloeistoffen erin en aan de muur hing een papiertje waarop in een tabel elke dag met een onleesbaar handschrift wat cijfertjes waren gekriebeld. Alles wat de zusters hier voor je doen is het twee keer per dag langs komen en kijken of je nog leeft. Dat klinkt hard, maar meer is het echt niet. Je familieleden moeten voor alles zorgen: Schone kleren, eten, drinken, medicijnen. Matthias’ zus heeft sinds januari niets anders gedaan dan voor haar moeder gezorgd. Sinds die tijd hebben drie verschillende vrouwen in het andere bed geleden en ze zijn alle drie overleden, ze durft dus niet in dat bed te slapen, slaapt ze sinds januari op de grond.
Daarna liepen we verder, de gangen door, langs zusters die op de grond zaten de kletsen en te lachen, in plaats van voor de patiënten te zorgen, op naar de kinderafdeling. Deze bestond uit twee kamers met elk zo’n 20 bedden. In deze bedden lagen de meest zielige kinderen die ik ooit heb gezien, in doeken gewikkeld. Ze waren zo ontzettend mager en de meesten lagen bewegingloos in hun bed. Sommigen hadden het geluk dat hun ouders bij ze waren, maar de rest was door hun ouders hier achter gelaten. Op dit punt voelde de brok in mijn keel groter dan ooit en kon ik mijn tranen niet meer binnen houden. Bij ons in de ziekenhuizen komen ouders klachten indienen als de televisie op de privé-kamer van hun kind niet werkt!

Een paar dagen terug, toen we met de kinderen pasen vierden, zagen we vanaf onze paviljoen een scooter op de hoofdstraat er heel hard onderuit gaan. Hierop zaten een vader, een moeder en twee kleine kinderen. Binnen de kortste momenten stond er een grote groep Afrikanen omheen, van alles door elkaar heen schreeuwend. Ook wij liepen naar beneden. Ik bleef met een bonkend hart, op afstand kijken naar het chaos. De twee kinderen waren hard op hun hoofden gevallen en bloedden. Ze huilden en waren helemaal van streek. Dan is een grote groep van schreeuwende volwassenen niet echt kalmerend. Met het schreeuwende jongetje op haar arm kwam Ashley naar mij toe en gaf hem aan mij. Ik probeerde hem te kalmeren, maar zag aan zijn doodsbange oogjes dat mij dat niet zou gaan lukken. Hij had een grote wond op zijn voorhoofd, die goed verzorgt zou moeten worden. Mijn hart bonkte nu sneller dan ooit. Ashley probeerde aan de ouders uit te leggen dat ze door moesten rijden naar Porto Novo, omdat het ziekenhuis van Sakété verschrikkelijk was en niet veel voor de kinderen zou kunnen doen. Ze wilde zelfs een taxi voor ze betalen. Maar uiteindelijk hielp dat niet. Dat zijn de frustrerende momenten hier. Mensen die echt niet geholpen willen worden, die niet geloven wat je zegt en ook niet snappen dat bepaalde dingen belangrijker zijn in het leven dan het “altijd gelijk te hebben.” Pas ‘s avonds die dag werd mijn hartslag weer enigszins normaal. Ik heb sindsdien alleen maar overdreven voorzichtig gereden!

Naast deze twee, misschien wel meest bizarre en verdrietige momenten hier tot nu toe, zijn er natuurlijk véél en véél meer momenten geweest waarin ik ontzettend gelukkig was. Ik heb de afgelopen weken zo ontzettend veel gelachen. Als de kinderen lachen, kun je gewoon niet anders dan mee lachen, zelfs als het moment daar helemaal niet voor is bestemd. Soms, als het allemaal te chaotisch is, en ik er helemaal gek van wordt, roep ik: “Maou! En nu is het afgelopen!” En daar probeer ik dan zo serieus mogelijk bij te kijken. Maar omdat de kinderen het zo geweldig leuk en grappig vinden dat ik een woord van hun stamtaal gebruik, barsten ze allemaal in lachen uit en een seconde later is mijn serieusheid dan ook verdwenen. Het is heerlijk om te zien hoe deze kinderen zich kunnen vermaken met de aller simpelste dingen! Al deze gelukkige momenten zal ik ongetwijfeld ook onthouden, voor altijd!

Toen ik net naar de dagenteller aan de linkerkant van mijn blog keek, schrok ik een beetje! “Ik ben terug over 24 dagen.” Jeetje, wat is het snel gegaan! En wat heb ik veel mee gemaakt! Gelukkig is het nog niet over.
Over twee dagen ga ik voor tien dagen op stap. Ik ga naar Porto Novo en naar Cotonou, de familie van Phany bezoeken. Het is wel spannend, omdat ik ze eigenlijk helemaal niet zo goed ken. Maar spannend is alles hier, en ze schijnen heel erg blij te wezen met mijn komst. Ik ben heel erg benieuwd! Als ik 23 april dan terug kom in Sakété, beginnen echt mijn laatste dagen hier! En dan is het: Op naar huis! Dat is misschien nog wel het spannendste van allemaal!

Maar tot dan toe, ga ik nog even flink genieten van alles in het chaotische Afrika!

Heel veel liefs en bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties!