Les Béninois et les casques

Hier komt het verhaal van mijn meest hilarische uur tot nu toe hier in Benin.
Die ochtend toen we bij het tehuis aan kwamen op onze scooter, kwam er een hysterische kokkin op ons afrennen: “Jullie moeten vanaf vandaag echt een helm op!” Aangezien niemand in dit hele land zich zorgen zou maken over of je een helm op hebt terwijl je rijdt of niet, waren we nogal verbaast. Maar wat bleek, was dat de overheid de avond van te voren een nieuwe wet had gemaakt: “Alle personen op een scooter zijn verplicht een helm te dragen.” Zonder erover na te denken dat het wellis waar mogelijk zou kunnen zijn dat mensen op hun scooter, zonder helm, naar een winkel zouden moeten rijden om überhaupt een helm te kopen, omdat de meerderheid niet een een helm thuis heeft liggen, of erover na te denken dat het misschien best een tijdje kon duren tot iedereen überhaupt van deze nieuwe wet af wist, aangezien niet iedereen hier een computer, radio of televisie bezit, moest deze wet stipt vanaf de volgende ochtend uitgevoerd worden. Dat is dus typisch Benin. Zo kunnen ze de meeste boetes geven, en dus het meeste geld verdienen, dus zo wordt het gedaan! Gelukkig nemen wij altijd een hobbelig paadje als afkorting op de heenweg naar het tehuis, dus we waren geen politie tegen gekomen. Die middag was iedereen opgelucht en blij dat het voor het eerst in twee weken weer echt regende. (Het hoort hier eigenlijk al lang regenseizoen te zijn, maar dat laat nog een beetje op zich wachten.) Lachend renden de kinderen in hun regenpakken en andere geïmproviseerde creaties die de regen tegen moesten houden, weg op naar school.
Dit maakte dat we het verhaal over de helmen en de politie al lang weer waren vergeten toen we, zodra de regen was gestopt, dus zonder helm, op de scooter stapten op weg naar het huis van Jon en Ashley om iets op te halen. Ik maakte me op dat moment eerder zorgen om het vinden van hun huis. Nagiechelend over de kinderen in hun regenjassen, en trots op mezelf voor het steeds beter weten te besturen van de scooter met en nog niets een zo heel licht gewicht achterop, (sorry, hoe zeg ik zoiets netjes?) reed ik de marktplaats, het centrum, van Sakété in. Toen ik daar een man midden op straat zag staan met een fluit, stopten de giechels en kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, maar het stuur vast houden was op dit moment belangrijker. “O nee, o nee, de politie, we hebben geen helm!” gilde ik. Waarop Jill zei: “You’re fine, you’re fine, just continue driving!” Ondertussen waren we gevaarlijk dicht bij de man in pak, die al naar ons begon te fluiten op zijn fluitje. Omdat ik echt niks beters kon bedenken, schakelde ik een versnelling hoger en gaf zoveel gas als het maar kon. Zo schoot ik met een meter afstand aan de agent voorbij, met een gillende Jill achterop. Lachend, opgelucht, maar ook bang dat er iemand achter ons aan zou komen, bleef ik gas geven, totdat er ineens hekken op de weg stonden: Nog meer politie! Op mijn “O nee, o nee, en nu?!” volgde een “Just do the same!” van Jill en omdat ik weinig keus had maakte ik eerst een masterlijke bocht om de agent heen en toen twee nog veel scherpere en masterlijkere bochten om de hekken. Achter deze hekken bleken tot mijn schrik nóg meer agenten te staan, dus ik bleef nog maar even gassen terwijl ik rechtsaf sloeg, van de hoofdstraat, die enige verharde weg is hier, het hobbelige paadje op, dat volgens mij naar het goede eindpunt zou leiden. We hoorden het fluitje nog achter ons aan fluiten, toen we voor ons ineens 30 koeien op ons af zagen komen! Wij reden midden op de weg en deze stoet koeien kwam, ook midden op de weg lopend, recht op ons af, met de grootste koe met zijn enorme horens vooraan! Door de eraan vooraf gaande regen, waren alle andere gedeeltes van de weg niet bepaald te gebruiken om op te rijden, dus er bleef niet veel anders over dan midden op de weg stil te blijven staan, te hopen dat de politieagent inmiddels een ander slachtoffer had gevonden ipv achter ons aan te komen en bang af te wachten hoe die enorme hoeveelheid koeien die maar steeds dichter bij kwamen, lang ons zouden komen. De mensen die voor hun huizen zaten moeten genoten hebben van het moment: Twee half lachende half doodsbange Jovo’s op een scooter, midden op de weg stilstaand en me grote ogen naar de kudde koeien kijkend, haha! Gelukkig kwam er geen politie meer en gelukkig aten de koeien ons niet op. Ze liepen vlak langs ons en als laatste volgde de herder, die door de blikken op onze gezichten wilde weten of er bij ons thuis dan geen koeien waren. Na via een tiental omwegen, en dat wil dus ook zeggen nog veel meer enge bochten, hobbels, regenplassen en los zand, eindelijk het huis van Ashley en Jon gevonden te hebben, deed mijn buik pijn van het lachen! Vanaf deze dag ben ik officieel en prof in het scooter besturen in Afrika!
Elke keer als ik nu een scooter tegen kom, heeft de bestuurder een helm in zijn had en zet hem kort voordat hij langs het centrum rijdt op, om hem vervolgens als hij de politieagenten gepasseerd is, weer af te zetten. Die Beniners krijgen ze niet aan de helm!

Liefs!