Les petites moments du bonheur ultime

Nee, ik ben nog steeds niet wakker geworden uit een droom! En nee, ik ben nog steeds niet uit een film gestapt! Dus dan wordt het toch op een gegeven moment duidelijk dat ik er echt ben! Ik Katinka, 19 jaar jong, heb het echt gedaan: Ik ben in mijn eentje gevlogen naar de andere kant van de wereld. En dat klinkt dan nog niet eens bizar genoeg, omdat het hier zo anders is dat het niet eens op "de wereld" lijkt, maar eerder een heel ándere wereld lijkt te zijn. Maar goed, andere wereld of andere kant van de wereld, ik ben daar in elke geval, ver weg van thuis! Heb ik er spijt van? Nee, nog geen beetje spijt gehad! Mis ik thuis? Ja, ik mis thuis elke dag wel even! Zou ik het aanraden? Ja, definitief! Waarom?
Nou omdat naast alle "help, het is hier zo anders"-"tjee, ik ben hier nog zo lang"-heimwee-verschijnselen, de mooie momenten, de momenten waarvan je intens kunt genieten, de momenten waaruit je onbeschrijfelijk veel ervaring op doet, de momenten waarin je leert, over duidelijk in de meerderheid zijn!

Het gelukkige gevoel dat je krijgt als je bij zonsondergang aan de rand van het water met een aantal bekendste muziekanten van het land, samen lekker zingt, gitaar speelt en trommelt en zo nieuwe liederen bedenkt, of het onwerkelijk grappige gevoel dat ik kreeg toen ik samen met een meneer, en een mevrouw met haar vier kinderen achter in een van de meest chaotische taxi's van Porto Novo naar Sakété werd gepropt, op een bankje waar bij ons hooguit twee personen hadden kunnen zitten, met twee kindjes op schoot, die ik stevig vast moest houden bij elke bocht die we maakten omdat de chauffeur de drukte op- en de toestand van de weg, vrijwel niet mee berekende in zijn rijstijl. Het moment dat het buiten binnen de kleinste ogenblikken van daglicht naar nacht verandert en je de volle maan, omgeven van miljoenen sterren, zo helder aan de hemel kan zien!
Het heerlijke gevoel van de wind die door je haren waait, als afsluiting van de dag, wanneer je in het donker achterop een zem, naar je kamertje wordt gebracht. Het voldoening gevende gevoel, als een van de kinderen na tien verschillende uitleg-manieren eindelijk de rekensom begrijpt. Het aanzien van opgewonden kindergezichtjes die je vragend en lachend aankijken, terwijl ze proberen zich te herinneren aan het o zo moeilijke klapspelletjes dat je ze de vorige dag hebt geleerd. Of hun verlegen lieve blikken als ze met grote ogen vragen wanneer ze nou een keer een nacht bij jou mogen komen slapen. Maar ook: de smaak in je mond, als je de eerste hap van een sappige papaja neemt. En zeker, het indrukwekkende moment waarin iedereen ging bidden voor mijn lieve Opa die met lever-kanker in het ziekenhuis lag. Alle gebeden worden hier hardop gesproken en iedereen praat te gelijk, wat een overweldigend gevoel veroorzaakt bij iemand die dat nog nooit heeft mee gemaakt, zoals ik. En hoewel ik de afgelopen dagen niet veel meer gedaan heb, dan in mijn bedje liggen en ontzettend ziek zijn, merk ik alsnog dat ze me op komen zoeken de fijne momenten: Ik kan zo ontzettend blij worden door de klanken van de stem van mijn leuke lieve vriendje, die helemaal van nog een andere wereld komen. Maar ook een telefoongesprek met vertrouwde geluiden van thuis op de achtergrond, kan mij weer wat fitter maken. Net zoals de lieve Louisette, Clement en Augustin, die vandaag een voor een even een bezoekje aan mij kwamen brengen om gezellig te kletsen en nadat ik vroeg hoe hun afgelopen dagen waren geweest, "helemaal niet leuk!" te zeggen, omdat ik ziek op bed lag en niet bij hen en de andere kids kon zijn.

Ik noem ze: de kleine ultieme geluksmomentjes! En voor mij zijn ze meer dan goud waard! Het zijn de momenten die mij, hoe zeer ik thuis ook mis, eraan herinneren dat ik thuis altijd nog wel kan krijgen, dat thuis wel op mij wacht, en dat ik nu dus van alles hier moet genieten! Het zijn ook de momenten, die ik als ik over 7 weken (ja, de tijd vliegt toch wel!) weer thuis ben, mee zal nemen als souvenirs, als herinneringen én de momenten die ik zeker ga proberen om thuis voort te zetten!

Tot gauw en heel veel liefs naar Nederland, Duitsland, Parijs, Nieuw Zeeland, Australië en Curacao, of zal ik maar gewoon zeggen: de hele wijde wereld! Want daar is iedereen op dit moment zo zeer over verspreid!

Katinka