J' était "juste" allé a Porto Novo..

Woensdag 29 februari, 11 uur ‘s ochtends
Wachtend tot de taxi naar Porto Novo weg gaat rijden

Ik zit nu al een half uur in mijn eentje in de taxi in Sakété, te wachten tot er anderen bij komen, die ook naar Porto Novo willen, anders gaat de taxi niet vertrekken. Ik ga namelijk naar het verjaardagsfeest van Angelika, een duitse vrouw en vriendin van mijn moeder, die getrouwd is met een hele aardige Beninse man, Phany. Voor mijn reis naar Benin heb ik ze in Duitsland een bezoekje gebracht en mocht daar niet weg, zonder te beloven dat ik ze in Porto Novo zou bezoeken als ik in Benin was.
Nou, leuk hoor! Dat wachten kan echt nog uren duren, er zit nog steeds niemand anders in de taxi, alleen ik. Als dit zo door gaat zit ik er straks om 3 uur ‘s middags...

‘s Middags die dag
Ontvluchtend voor de hitte

...nog, wilde ik schrijven, maar op dat moment kwam er een andere auto langsrijden, waarvan de chauffeur schreeuwde: “Porto Novo”, en ik dus snel met mijn boekje en mijn rugzak uit de taxi moest klimmen, in die Ashley mij had gezet met de woorden: “Ze is pas een paar dagen in Benin, dus doe een beetje kalm aan met haar! Ze koopt de twee voorste plaatsen!” Aangezien ze hier twee mensen op één zitplek proppen wilde dat eigenlijk alleen zeggen dat ik één stoel voor me alleen had, omdat het volgens Ashley al avontuurlijk genoeg was, om voor het eerst alleen met een Beninse taxi te gaan. Vandaar dus ook dat ik het wachten al bijna had opgegeven, ik had niet op nog maar 5 mensen hoeven te wachten, zo veel als het aantal plekken die achterin nog over waren, maar op tien! Goed, daar was dus die andere auto. Terwijl ik er zo snel mogelijk op af rende, zag ik mijn kansen het avontuur klein te houden, dat wil zeggen in mijn eentje voren te kunnen zitten niet zo groot. Tot mijn verbazing was dat wel het geval, dus zo begon mijn reis redelijk normaal.
Onderweg vroeg de jonge man, die samen met zijn vrouw, hun kleine dochtertje en een andere niet normaal dikke vrouw op de bank achter mij zat: “Madame, zou ik u een vraag mogen stellen?” Waarop ik antwoordde: “Ja natuurlijk!” alleen al omdat hij het zo beleefd had gevraagd! Toen begon hij vragen te stellen over de zwaluw (Ja! Hij zag meteen dat het een zwaluw was!!) in mijn nek. Hij vroeg waarom ik die daar had, met wat voor verf het getekend was en wat het betekende. Ik zei dat het altijd blijft staan, omdat het een tattoo is, en dat het mijn handige geluksbrenger is, omdat ik hem nooit kwijt zal raken. Met grote glinsterende ogen keek hij me aan en vroeg of ik dat in Benin had laten maken en dat hij ook wel heel graag zo’n geluksbrenger wilde hebben. Toen ik zei dat het is Parijs was gedaan, werden zijn ogen nog groter en toen heel verdrietig! Heel zachtjes zei hij: “Parijs, ik hoop dat ik daar ooit ook een keer mag komen.” Ik wist niet zo goed wat ik daarop kon antwoorden en zei toen maar dat hij zijn geluksbrengertje toch al had, wijzend op zijn dochtertje, die inmiddels in slaap was gevallen. Gelukkig werden zijn ogen daardoor minder verdrietig en hij moest knikken en glimlachen. Ik kan er zelf ook zo ontzettend verdrietig van worden als ik hier in verdrietige ogen kijk!
De rest van de drie kwartier lang durende autorit keek ik weer uit het raam. Ik ben nog lang niet uitgekeken of gewent aan alle dingen die er zo ontzettend anders uit zien als thuis! De kanten langs de weg werden steeds voller en drukker na een tijdje. Er werd weer van alles verkocht, op hoofden heen en weer gedragen en geroepen. Maar het leek hier anders dan in Cotonou, het had iets gezelligers! Midden in deze gezellige drukte stopte de taxi ineens, iedereen stapte uit. Het enige dat ik wist was, dat ik naar een plek moest die “Place Cachi” heette, en dat dat het centrale plein was van de stad met een rotonde. Het was dus duidelijk, dat ik hier nog niet goed zat. Bij dat plein zou namelijk de zoon van Phany, Sisi, mij met een “zem” op komen halen. Van Sisi wist ik wederom alleen, dat hij een wit shirt aan zou hebben en dat hij mij wel zou herkennen, aangezien ik sowieso overal de enige blanke ben overal waar ik kom.
Nu begon dus het nóg avontuurlijkere gedeelte, alsof de rest nog niet genoeg was geweest! Nadat de taxi chauffeur mij een paar keer had verzekerd dat hij niet van plan was om ook maar een meter verder Porto Novo in te rijden, vroeg ik hem licht wanhopig hoe ik dan van hier naar “Place Cachi” kon komen, zonder dat ik überhaupt wist of ik het goed uitsprak! De kanten langs de weg die ik vanaf de taxi gezellig vond lijken, waren nu ik naast de de taxi stond, in één klap weer veranderd in een groot chaos van mensen, kleuren, geuren, geluiden, stof, hitte en afval en daar midden in stond ik, zonder iemand die ik kende, best wel verloren dus! Gelukkig bleek de taxi chauffeur te begrijpen waar ik heen moest eb riep een “zem” van de straat. Tegen de “zem” chauffeur zei hij iets voor mij totaal onverstaanbaars in hun stamtaal, en seinde toen naar mij dat ik achterop moest stappen met de woorden: “Place Cachi.” Omdat ik toch niet nog meer alleen kon zijn, dat dat ik al was, en ik duidelijk zag dat dit het centrum van de stad nog niet kon zijn, sprong ik achterop. Ik zat nog maar nét, of we crosten al met abnormale snelheden langs alle andere “zems” en auto op straat, het was eng! Ik wist niet waar ik in hemelsnaam uit zou komen! Tien minuten later, bij een volle rotonde, stopten we en de chauffeur mompelde: “Cachi”, wat voor mij betekende afstappen en betalen en weg was hij.
Het werkelijk enige rustgevende in het moment dat volgde was dat de snackbar op de hoek “Café Place Cachi” heette, maar voor de rest leek het chaos van voorheen zich alleen maar vermenigvuldigt te hebben. Daar stond ik dan, er midden in, helemaal alleen. Toen ik een jonge man op me af zag komen rennen met een brede lach op zijn gezicht, alsof hij mij herkende, en hij mijn vraag: “Ben jij de zoon van Phany en breng jij mij dus naar het feest van Angelika?” met ja beantwoorde, was ik zo opgelugd dat ik meteen met hem mee naar zijn “zem” liep. Na een paar meter gereden te hebben vroeg ik of het feest al was begonnen en of Angelika en Phanny al lang op mij hadden gewacht. Daarop keek hij vragend achterover en vroeg: “Waar moet je heen?” Op dat moment werd ik zo bang! Het kon niet kloppen dat hij hier zo op reageerde! Ik zij meteen dat hij moest stoppen, wat hij gelukkig snel deed en vroeg ik het aller sloomste duidelijkste tempo, wat elk frans kind van drie jaar had kunnen verstaan: “Ben jij de zoon van Phany!!???!!” Toen zijn antwoord alleen: “Wie?!” was, herinnerde ik me aan het witte shirt dat hij aan had moeten hebben, en het werd me duielijk dat ik in mijn opluchting en blijheid hem gevonden dacht te hebben, met de verkeerde persoon was mee gegaan! Zonder ook maar één ander woord rende ik zo snel als ik kon terug naar de rotonde en keek goed om me heen. Er waren zo veel mensen zo veel mannen met een wit shirt aan! De moed zakte me in de schoenen. En toen ik Angelika én Phany niet kon bereiken door de gewéldige Beninse telefoonnetwerken, die gewoon soms besluiten het niet te doen, ging mijn hart al helemaal te keer! Hoe ging ik dit oplossen!!!???!! Zo’n vijf mituten stond ik daar, een soort van verdoofd, helemaal radeloos! Een eindje verderop waren twee mannen hard aan het ruzie maken. Steeds meer mensen renden erop af om ernaar te kijken en schreeuwden van alles wat ik niet kon verstaan. Het werd harder en harder. God zij dank kwam daar Sisi aanlopen! Hij was slank en lang, zoals Angelika ook had gezegd, herinnerde ik me nu, en droeg een wit shirt. In het begin was ik nog erg bang, en met twijfels stapte ik achterop de ene “zem” terwijl hij acherop een andere stapte. Wat dit hem wél echt? Gelukkg begon hij toen zelf te praten over Angelika en Phany en over hoe ik het in Sakété vond, dus langzamerhand begon ik rustiger te worden. Nu kon ik het snelle tempo van de “zem” en de wind in mijn haren en mijn gezicht genieten. Daarnaast reden we nu in plaats van het chaos steeds meer in, het chaos steeds meer uit, de buiten wijkjes van Porto Novo in.
Na twee minuutjes lopen, vanaf waar we van de “zems” waren gestapst, zag ik een groot bamboe hek in de verte en nog geen minuut later openden we de poort en... ik was in een paradijs!

Laat ‘s avonds, eigenlijk ‘s nachts, die dag
Met een zaklamp de donkerheid bestrijdend

Ja, dat leek het echt op dat moment, een paradijs! Het was zo zo mooi! Een groot hijs van alleen maar bamboe, gebouwd op het water, was omringt door een prachtige tuin, waarin nog andere kleiner bamboe huisjes stonden. Alleen was prachtig in details afgewerkt. In het andere gedeelte van de tuin was een meertje meertje en weer verderop twee vierkante vijfers. Er stond een lekker windje en voor het eerst die dag kon ik rustig diep in en uit ademen. Wat leek het chaos van de stad toch even heerlijk ver weg!

Zodra we de tuin binnenstapten, hoorde ik, net als bij elke aankomst bij het kindertehuis, meermaals de woorden “Bonne Arrivée!” En zodra ik daar Phany en Angelika zag zitten tussen alle mensen, die allemaal overigens prachtige Afrikaanse gewaden droegen, voelde ik me weer helemaal veilig. Pas nu ik hier in Benin ben, besef ik me dat gevoel helemaal niet zo normaal is, het gevoel van veiligheid. Thuis is het er altijd, en denk je er helemaal niet over na, maar hier is het lang nog niet zo vanzelfsprekend.

Na iedereen begroet te hebben, en te beseffen dat ik weer zoveel geluk scheen te hebben, omdat alle mensen zo aardig waren op deze plek, ging ik er lekker tussen zitten en kreeg meteen een “beninoise”, een Benins bier(tje) in mijn handen gedrukt. Iedereen was erg geïnteresseerd in hoe ik Benin vond, en wat ik er precies kwam doen. Heel geboeid luisterden ze dus naar mijn verhaal. Toen ik het biertje op had ging Angelika mij een rondleiding geven. Ze liet me de binnenkant zien van het werkelijk prachtige huis, ja dat kan niet genoeg gezegt worden hoor, en vertelde dat er al vier jaar werk zit in dit kleine paradijsje en dat er zo veel mensen aan meewerken. Het plan is om een plek te creëren, met veel rust, zonder het Beninse chaos, een voor kunstenaars en muziekanten om bij elkaar te komen. In de twee vierkante vijvers worden vissen gekweekt.

Daarop volgde een heerlijke middag, waarin ze al begonnen met trommelen en zingen, ik een poging deed om een van die ingewikkeld onregelmatige Afrikaanse trommelritmes te leren, ik probeerde Sisi, die trouwens al dertig is en nog steeds geen vrouw heeft, Engels te leren haha, ik gezellig gepraat het met de lieve oude meneer die met de hand van stro en andere materialen, samen met zijn zoon álle decoraties voor het huis en de tuin gemaakt heeft, ik heerlijk heb gerelaxt in de hangmat om de hitte te ontkomen, ik heb gekaart met het nichtje van Phany, ik heb gewandeld door de prachtig mooie tuin en ook kennis heb gemaakt met Angelika’s vrienden uit Ghana die waren gekomen: Een Duitse vrouw met een man van daar, en een dochter van 9 jaar oud, die samen in Accra wonen. Het was dus ook wel fijn om lekke Duits te kunnen praten.

Donderdag 1 maart, ‘s middags

Toen de zon begon onder te gaan kwamen er meer en meer gasten, volwassenen en kinderen. Er werd weer en harder getrommeld, gezongen en gedanst. Het was zo mooi om te zien hoe iedereen zo heerlijk op ging in de muziek en alles om zich heen scheen te vergeten!
Het eten had mooie kleuren en voor het eerst van mijn leven heb ik echt kunnen genieten van vis! Jaja dat lees je goed! Ze eten hier zo veel vis dat het wel erg op zou vallen om het niet te eten, dat ik maar heb besloten om alles te eten wat ik voorgeschoteld krijg. Na het eten ging het dansen weer door, totdat het later en langzamer rustiger werd. De muzikanten gingen naar huis, en nu klonk een rustige Bob Marley door de boxen.
Het is zo heerlijk om hier ‘s avond gewoon buiten te kunnen zitten, naar de sterrenhemel te kunnen kijken en gewoon lekker te kletsen. Slapen deden we in het bamboe huis. Dus praktisch gezien lagen we gewoon buiten, wel onder een klamboe natuurlijk! Dus helemaal moe en gelukkig viel ik in slaap, terwijl ik boven mij naar de sterren kon kijken en onder mij naar een door de kikkers gegeven, luid kwakend concert kon luisteren.

Vanavond ga ik mee met Angelika en Phany naar het centrum van Porto Novo, waar zijn familie woont, en slaap nog een nachtje bij hun. Morgen ochtend gaan ze me een beetje van Porto Novo laten zien en mij dan terug brengen naar de lieve kindjes in Sakété.

Zaterdag 3 maart, heel erg laat
Weer terug in mijn kamer in Sakété

Als je niet alleen bent ik Porto Novo toch echt wel een leuke stad! Dan moet toch wel even gezegd worden! Er zit zoveel leven in en er is zoveel om te zien. Dat uurtje dat we er vanochtend doorheen gereden zijn was niet genoeg voor mij hoor, ik ga er nog een keer heen dat weet ik zeker! Nadat Angelika en Phany mij hier hadden gebracht en Jon en Ashley even hebben ontmoet, heb ik een echt goede dag achter de rug bij het weeshuis! Ik voelde gewoon duidelijk dat de kinderen ervan genoten dat ik er weer was en heb gepraat met een aantal, waarvan ik eerst dacht dat dat veel stroever zou gaan. Ze zijn allemaal echt even leuk! De ukiepukies, de kleine meiden, de kleine jongens, de twee oudere meiden en de oudere jongens. De oudere kids vinden het heerijk om gewoon met mij te kletsen, daar hebben we ook al weer uren aan besteed! Terwijl de jongere mij Afrikaanse klapspelletjes en dansen leren en andersom!

In mijn volgens verslag zal ik meer vertellen over de kinderen en Sakété!
Nu ga ik heerlijk lekker slapen!

Bisous de Benin pour vous tous!