“Au revoir Paris!“

“Quand tu vas revenir à Paris Katiiinka?” “Tu vas nous envoyer des cartes postales Katiiinka?” “Tu vas nous montrer des photos que t´a pris en Afrique Katiiinka?” “Je peux te donner un bisou Katiiinka?” “Je trouve que tu est très belle Katiiinka”
Dat zijn de zinnetjes die elke dag meer en meer door de inmiddels uiteenlopendste gesprekken tussen mij en de kinderen worden verweven. Het zijn de zinnetjes door die ik merk dat het me gelukt is een band met ze op te bouwen. Ze zouden nooit zeggen dat ze me gaan missen als ik weg ben, maar door deze zinnen elke dag weer een keer meer te gebruiken, laten ze wel blijken dat ze het heel leuk vonden dat ik er was. Het heerlijke aan kinderen is dat ze zo van dag tot dag kunnen leven: Waarom zouden ze mij nou missen als ik weg ben? Ik kom toch terug naar Parijs over vijf maanden! En tot die tijd vermaken ze zich gewoon met wat op dat moment het interessantste van de dag is. Daar kan ik nog veel van leren.

À propos leren: Geleerd heb ik très beaucoup de afgelopen vier maanden. Om te beginnen zou je mijn Frans bijna vloeiend en accentloos kunnen noemen en begrijp ik nu meer van de taal, dan dat ik ooit had kunnen dromen. Vroeger leken zinnen en Français voor mij op hele lange eindeloze woorden. Nu betrap ik mezelf op het in mijn hoofd leveren van Frans commentaar, terwijl ik naar een Engelstalige film kijk, of op het voeren van per ongeluk Franse smalltalk in Nederland met mensen die in de trein naast me komen zitten of in de rij voor les toilettes met uitgaan!
Verder heb ik geleerd dat de meeste, op het eerste gezicht oppervlakkig lijkende, feitjes die ik in mijn eerste Parijse verslag opschreef over de Fransen, toch wel meer dan een kern van waarheid bevatten. Ik kan jullie bij deze zeggen: Oui, de meeste Fransen eten twee keer per week buiten de deur, waaronder zeker heel veel stinkende kaas, soms slakken, maar misschien wat minder kikkerbilletjes. Oui, er gaan erg veel flessen wijn doorheen per week en oui, er wordt in veel gevallen zelfs meer dan twee keer per dag naar de boulangerie gelopen. De twee beroemde Franse bisous, het vouvoyeren, het nonchalante inparkeren, ik ben er overal getuige van! Oui, les Français sont vraiment des personnes rares.
Ik moet wel zeggen dat dat zeker in het begin een grote uitdaging was: Nieuwe familie, nieuwe taal, nieuwe gewoontes. Maar tijdens de eerste paar weken heb ik die dingen onder de knie gekregen, want er kwam al snel een routine in, en ik ben de vreemde gewoontes zelf mee gaan doen. Ik heb oneindig vaak in boulangeries gestaan, ben veel te vaak uit eten geweest en de keren dat ik in Nederland kwam en mensen begroette, gaf ik altijd een kus te weinig. Ik heb een echte Parisienne van mezelf gemaakt.

Daarom voelt het nu ook raar dat mijn deux dernières semaines à Paris zijn aangebroken. Ik ga terug springen; mijn Parijse leventje uit en mijn oude leventje in. Dat betekent dus alles hier achter laten: De mooie stad met haar Parijse snel Franssprekende inwoners die een samen mélange vormen van alle werelddelen, mijn leuke kamertje, de leuke familie met mijn lieve kindjes, mijn leuke vrienden, de metro´s, de straatmuzikanten, de boulangeries, Parc Monceau, Jardin du Luxembourg, de boulevards en de avenues met de nonchalant rijdende voitures, Montmartre, le Marais, de jazz-avonden bij le Piano Vache, de openmic avonden bij le Pop-In bar, de gezellige concertjes van de leuke franse bandjes, de stap-avonden bij Café Oz en O´Sullivans, de hilarische "L`histoire de l´art Française"-lessen, de picknickjes in Champ-de-Mars à côté de la Tour Eiffel, de crêpes, de macarons, de baguettes, de croissants en gewoon het idee dat je drie kwartier later op alle plekken in Parijs kan zijn waar je maar wilt. Oui, ma vie Parisienne me manque déjà!

Vandaar ook “Au revoir Paris”: Ik zal zeker, ook na het einde van zo´n leuke tijd, nog vaak naar deze stad terugkomen! Om de baby van Pauline en Nicolas te bewonderen die over een maand geboren wordt, om foto´s uit Benin aan de kinderen te laten zien, om alle lieve au-pair-meiden na ze zo lang niet gezien te hebben en dikke knuffel te geven i.p.v. de twee Franse bisous, maar ook omdat ik het heerlijk vind om met mijn kennis over een stad als Parijs te pronken door alle plekken aan te kunnen wijzen waar ik altijd kwam toen ik in Parijs woonde! Dus wees maar niet bang lieve kindjes: “Oui, je vais revenir, c´est sûr!”

Les dernières bisous de Paris!
Katinka