Bienvenue sur ma vie française

Bienvenue sur ma vie française

Alors: Paris. Dat we steeds dichter bij de stad kwamen, merkten we alleen al door het aantal auto´s dat intens toenam zodra we de Périphérique, de snelweg cirkel om Parijs, opreden. Het duurde een tijdje totdat we door dit gekrioel heen waren en hoewel ik twee dagen daarvoor eindelijk geslaagd was voor mijn rijexamen, vertrouwde ik deze taak toch liever toe aan mijn papa. Het was twee uur toen we vrijwel in één keer het huisje hadden gevonden waar ik de volgende vier maanden zou gaan wonen, maar we kwamen er ook gelijk achter dat een parkeerplaats vinden hier zo goed als onmogelijk is en parkeerden we de auto in een garage.
Er volgde een heel erg gezellige, mooie dag in Parijs met mijn papa en mijn lieve vriendje Olivier, waarop mijn gevoelens zich steeds meer begonnen te mengen: Aan de ene kant werd ik helemaal gelukkig van Parijs, er is iets aan deze stad dat een klein stukje van mijn hart heeft gestolen, aan de andere kant kwam het moment van afscheid nemen steeds dichter bij en aan nog een andere kant stegen de spannings-gevoelens in mij vors, bij het idee dat ik straks de familie zou ontmoeten waarbij ik zou gaan leven voor vier maanden.

Zodra de familie, altants mama Pauline met de kinderen, echter om het hoekje kwam lopen, kon ik gelukkig ontspannen. Na hooguit twee minuten verlegen zijn, begonnen de kinderen mij ontzettend enthousiast door het hele huis te trekken, dat er trouwens heel knus en leuk uitziet, om mij alles, maar dan ook echt àlles, te laten zien! Natuurlijk mocht ook le lapin "Caramel" niet vergeten worden, die vrolijk door hun kleine tuintje mag huppelen. Ook mama Pauline leek een erg aardige vrouw met al een flink baby-buikje! Nadat we saampjes in het mini-tuintje hadden genoten van een stukje Hollandse appeltaart, die ik had gebakken en meegenomen, en wat onhandig op zijn half Frans, half Engels hebben gekletst, moest ik na een uurtje al afscheid nemen van papa en Olivier. Even later zat ik een beetje beduusd op ma nouvelle et joli chambre. Mama Pauline had de meisjes, die al meteen mee naar boven liepen om mij te helpen uit te pakken en al hun halve knuffelbeesten voorraad over mijn bed hadden heen gekieperd, weg gestuurd, zodat ik even rustig alleen kon zijn. Daar zat ik dan, in Parijs, zonder mijn vertrouwde omgeving, aan het begin van het avontuur!

Inmiddels voel ik me (mede dankzij de vele spulletjes uit mijn kamer) hier al best een beetje thuis en ben ik al veel meer aan mijn nieuwe leventje gewend. Ik begin Mama Pauline, Papa Nicolas, die trouwens ook trés gentil is, Joachim, Osanne en Sygne steeds beter te leren kennen. Joachim was helemaal blij dat ik "kan voetballen" en vind het fijn dat ik al zo goed (ojaa!?) Frans kan praten en hem dus begrijp. Pauline heeft me later uitgelegd dat mijn voorgangers bijna geen Frans praatten toen ze hier aankwamen, en daarom zijn zij en Nicolas ook heel blij met me. Nou merci bien! Dat is altijd fijn om te horen. Osanne is verre weg het drukste van de drie. Het is een drukte van enthousiasme dat ik hier ben en daarom goed bedoeld, dus ik hoop dat het wat gaat minderen als ik hier langer ben. Sygne is is gewoon een en al een schatje, die met haar lieve stemmetje achter elke zin een "s´il te plait". Zo hoor ik bijvoorbeeld een paar keer per dag: "Katinka, tu peux faire une natte, s´il te plait?" Vandaag heb ik ontdekt hoe veel geduld ze heeft: Ze maakte een ketting en wist het touwtje kleinere gaatjes te friemelen dan ik!
Inmiddels gaat het Frans praten en luisteren al stukken beter en is het al iets minder moe makend geworden, gelukkig. Van de lange verhalen of moppen die de kinderen mij soms vertellen snap ik nu al de helft, dat is al heel wat. De reacties "ah oui", "c´est bien", "très joli", "vraiment" en "je ne comprends pas" beginnen in langere antwoorden en vragen te veranderen. Gister heb ik me aangemeld bij een taalschool waar ik drie keer per week heen zal gaan om lessen Frans en franse kunstgeschiedenis te volgen.
Inmiddels begin ik er ook aan te wennen om met de metro te gaan, het is eigenlijk de simpelste zaak van de wereld! En met mijn Passe Navigo, een soort van ov-chipkaart die het wèl doet, voel ik me al bijna een echte Parisien.
Inmiddels heb ik al drie keer afgesproken met (steeds een deel van) de gezellige groep van de nederlandse au-pair meisjes die ook in Parijs zijn. Naast al dat Frans is het echt héérlijk om alle woorden te kunnen gebruiken die je wilt gebruiken en bovendien is het heel leuk om samen Parijs te ontdekken! Onder hen zit zelfs een heel leuk mede-ex-vrijeschool-gangertje!

Maar van routine valt nog niet te spreken: Ik kwam op donderdag avond hier, vrijdag ben ik met twee meiden naar het Louvre geweest en heb ik de kinderen samen met Pauline opgehaald, zaterdag ben ik mee gegaan naar la maison à la campagne van de moeder van Pauline en daarna na een diner bij een van de meiden waar de familie van weg was, s´avonds gingen we naar een spectacle van Le Petit Prince met vuurwerk, zondag heb ik gepicknickt in het park met de meiden en zijn we geeindigd in het gezellige Montmartre, waarna ik naar huis wilde lopen en helaas ben verdwaald. Geluukig is dat hier niet zo erg, want je vind altijd wel een metrohalte. Maandag heb ik de kinderen voor het eerst alleen van school gehaald en moest ik eigenlijk koken, omdat het nu "vraiment" ging beginnen. Maar Nicolas besloot eerder thuis te komen om met tout la familie te kaas fonduen. Dinsdag hadden de kinderen geen school vanwege een staking, dus besloot Pauline met de ze thuis te blijven. Ik wilde met een andere au-pair naar een het museum "jeu de pomme" gaan, dat uiteindelijk dicht bleek te zijn en heb s´avonds iets gedronken met de meisjes in montmartre, waar voor ons terrasje een "muzikante" ging zingen die wel helium op leek te hebben! Woensdag, vandaag is dus eigelijk pas de eerste "normale dag". Ik werd expres nog een keer voor gewaarschuwd hoe zwaar de woensdagen voor mij zijn, dus ik vond het wel spannend, maar uiteindelijk is alles, inclusief dansles, scouting, lunch, pianoles en een een fête d'anniversaire van een jongetje uit de buurt, helemaal leuk en goed gegaan.

Wat wel erg wennen was, is de buurt waarin ik woon: mistens de helft van de mensen in Saint-Ouen en dus ook in mijn metro-lijn heeft een kleurtje, daar heb ik echt helemaal niks op tegen hoor, maar je kunt ´s nachts gewoon niet met een echt 100% veilig gevoel over straat lopen als mij zijnde. Maar gelukkig is dit nog een van de goede van de slechte buurten van Parijs en woont mijn gezin en een rustig straatje in een leuk huisje. Bovendien maken de paar honderd meter lopen het verschil: Dan ben ik namelijk in de gezelligste buurt van Parijs: Montmartre! En dus ook bij de Sacre Coeur en het café 2 Moulins van de film Amelie, waar de mensen met camera´s in en uit lopen. De rest van Parijs kan ik binnen een half uur bereiken met behulp van de metro! En als ik naar een aantal verhalen luister van de andere meiden, kun je ervan zeker zijn dat ik grote mazzel heb met mijn leuke gezellige gezinnetje, waarin de ouders als ze thuis zijn echt hun best doen om al hun aandacht aan de kinderen te geven!

Zo dit was een lang bericht over hoe (anders) het er hier aan toe gaat om jullie een zo goed mogelijk idee ervan te geven! Maar ik kan jullie geruststellen: Langer dat dit zullen de volgende berichten niet worden.

Heel veel bisous uit het warme (nee hete: elke dag 28 graden) Parijs,
Katinka