“Il n’y a pas des problèmes!”

“Er zijn geen promlemen.” Dit zinnetje heb ik in Benin zo vaak gehoord als in geen ander land op de wereld. Terwijl Benin toch eigenlijk juist een land is, waar zoveel problemen zijn. Omdat de meeste bewoners van dit land echter geen vergelijking hebben, weten ze niet beter, en zijn alle problemen die ik hier tijdens mijn reis geconstateerd heb, voor hun de normaalste zaken ter wereld. Ik denk dat dat een van de dingen is die Benin hooghoudt: Als alle bewoners zouden weten hoe het er bij ons in Europa uitziet, zouden ze hier heel anders leven en omgaan met deze omstandigheden. Maar dat weten ze dus niet, en dát maakt dus dat ik mensen hier gelukkig kan maken met de simpelste dingen.

Kinderen die mij op straat zien, zijn de hele dag blij om het feit een Jovo gezien te hebben, en al helemaal als deze “bonsoir” tegen ze heeft gezegd. Vrouwen die ik tegenkom op straat en even een hand geef, zorgen van het ene op het andere moment voor de meest stralende glimlachen op hun gezichten. Jongens die ik voor een paar ogenblikken mijn zonnebril geef om op te zetten, zullen daar de hele dag trots op zijn en het aan al hun vrienden vertellen. Over het algemeen kan iedereen dus gewoon alleen al blij gemaakt worden met een glimlach en een groet. En dat maakt mij dan weer blij. Ik heb hier in Benin de meest mooie en eerlijke glimlachen gezien dan ooit.

Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om te merken hoeveel gelach en hoeveel lol een spelletje als ezelen of Uno de kinderen in het kindertehuis kan brengen. Of om hun blije gezichtjes te zien als ze een ijsje, wat hier bestaat uit een bolletje bevroren limonade, mogen eten. De trotse gezichtjes, toen ik en Jill hun school kwamen bezoeken om foto’s van ze te maken voor een school-project. Hun glimlachen, sprankelende oogjes, kusjes en knuffels toen ik na mijn reisje weer terug kwam naar Sakété, lieten mijn hart dus ook helemaal smelten. Tegelijkertijd deed het pijn, omdat ik wist dat ik hier nog maar tien dagen zou zijn, en dat het afscheid nemen extra moeilijk gaat worden omdat ik helemaal geen idee heb van wanneer ik hier ooit terugkom. Maar ik ga proberen mezelf sterk te houden en niet te huilen waar de kinderen bij zijn. Ze moeten terug denken aan een blije “Tata-Katinka” en aan de prachtige tijd die we samen hebben gehad! Niet aan het afscheid, want dat was maar een héél klein deel ervan.

Inmiddels heb ik nog maar vijf dagen in Sakété tot ik vertrek. Het zullen vijf volle dagen worden, dus misschien is dit wel de laatste keer dat jullie iets van mij horen via mijn blog vanuit Afrika. Donderdag avond ga ik afscheid nemen van de kinderen en vrijdag ochtend gaan we op weg naar Cotonou. Onderweg zullen we langs het Bamboe-project in Porto Novo rijden, dat is wel heel leuk! Dan kan ik mijn lieve muzikanten voorstellen aan Jon, Ashley en Jill. En zij kunnen het project bewonderen. Maar het betekent ook nóg een afscheid erbij. Daarna zullen we een bezoek brengen aan de kunstmarkt in Cotonou, en vervolgens vroeg naar bed gaan. Omdat ik zaterdag ochtend om half 5 op het vliegveld moet staan.

Nu is de dag van vertrek dus echt heel dichtbij! Nu ga ik dus éxtra éxtra éxtra veel genieten van deze vijf laatste dagen. Vanmiddag ga ik de kinderen schminken, dat wordt vast geweldig leuk!

Heel veel liefs en tot snel dus!
Katinka